شـرمـنـده‌ام نـشد که بـمـانم کـنـارِ تو            تـسکـین شـوم بـرایِ دلِ بی‌قـرارِ تـو

اشکِ رقـیه دیدم و گـفـتم که می‌شوم            مرهم به زخـم‌های دلِ غُـصِّـه‌دارِ تو

رفـتم فُـرات را به حـضورت بیاورم            تیری به مَشک خورد و شدم شرمسارِ تو

این نیـزه‌ها نذاشت که با خود بیاورم            آبی بـرایِ کـودکِ چَـشـم‌انـتـظـارِ تو

تا پایِ دشمنان نـرود سمتِ خـیـمه‌ها            دست و سر و تمامِ تَـنـم شد نـثـارِ تو

با ذکـر یـا أخـا تـو به بـالـیـنـم آمـدی            بـا این حـساب من شـده‌ام از تـبارِ تو